خیلی مردی . . .

گل کردی عباس ،  کوه دردی عباس  ، ساده بگم من  خیلی مردی عباس   

آه ای خدا . . .

ای خدا آه ای خدا ، از توی آسمونا

گوش بده به درد من ، که میخوام حرف بزنم

واسه یک روزم شده ، سکوتم رو بشکنم

ای خدا خودت بگو ، واسه چی ساختی منو؟

توی این زندون غم ، چرا انداختی منو؟

چرا هر جا که میرم ، در به روم وا نمیشه

چرا هر جا دلیه ، میشکنه مثل شیشه

ای خدا حرفی بزن ، اگه گوشت با منه

این چیه که قلبمو داره آتیش میزنه؟

ای خدا آه ای خدا ، از توی آسمونا

گوش بده به درد من ، که میخوام حرف بزنم

واسه یک روزم شده ، سکوتم رو بشکنم

ای خدا خودت بگو ، واسه چی ساختی منو؟

توی این زندون غم ، چرا انداختی منو؟

تولدم مبارک 

آشناترین غریبه

متنفرم از پاییز . . .

                 از پاییز متنفرم

                 چرا که بی صدا می آید ، همانند تمام حوادث زشت

                 رنگ زرد و بیمار  برگ هایش چشمانم را می زند.

                 خورد شدن برگهای خشک شده  خوردم میکند

                 بارانی که هیچ  از ترنم و ترحم بهاری نمیداند

                 حس بدیست ...برگی که دو  فصل

                 با درخت عاشقی میکند اینگونه ترک میشود.

                 از پاییز متنفرم

                 از زجرکش شدنش ، از خورد شدنش ،

                 از شلاق های سیل آسای آسمانش

                 از اسیر شدن تمام برگها به دست

                 تند باد سرد و بی مروتش

فروغ

از تنگنای محبس تاریکی

از منجلاب تیره این دنیا

بانگ پر از نیاز مرا بشنو

آه، ای خدای قادر بی همتا

"فروغ فرخزاد"

آشناترین غریبه