زندگیم کاغذ پاره نبوده :

قبلا گفتم الان هم میگم :

زندگی مثل اوج پروازکلاغ پستِ

 شعر سپید نگفته بودبم که این هم گفتیم   :

صخره ی رو به دریا منم

همراه جذر و مد دریا منم

طوفان دریا به سانی بلعم

چنان با مو ج بجنگم .

گویی که رستمم و  به پیکارم

صخره ی دریا منم

آرام گیر آرامش دریا منم

به کنار ساحل آرام خواب گیرم

ورنه که همان صخره ی طوفانم

گر باشد نرم و آرام

به تپه ای می مانم

آشناترین غریبه

تاریک

...و سلام...و سکوت خندید به گریه باران...که چرا می گریی... که چرا اینگونه

  سخت می گریی... و باران گفت ... و چه ذلال گفت...که من می خندم این را غم نبین...

   من آوای تمام هستیم...من بارانم...همان که بر تو فرود آید و هرچه تو آلوده ای او می

  شوید...او بر تن تو می گرید... تا شاید رحمتی آید و یا مغفرتی...از روی اعتماد یا شاید

    هم ترحم... تا زیبا شوی چون گذشته ات... تا بدانی کیستی...همچون گذشتگانت...

   آری من بارانم...و تو سکوت , تنها برای اینها...درد آورده ای پس ببند کوله خالیت را که

             وقت آن شده که باران شوی...رعد بزن...آزرخشی از جنس بلور...

           و غرشی همچون دلیران آسمان...تا بدانند آنها که نمی دانند...آری

 برای دل خودم ابن رو نوشتم . هر کسی که احساس غربت با آشناترین غریبه 

می کنه  این رو نخونه  وگرنه که نوکر همتون هم هستم 

امروز چقدر تاریک .......

مدتهاست شعری نسرودم

ولی امروز دلم مثل دل آسمان گرفته

آسمان دل من هم ابری شده

چرا اشک نمیریزم

چرا در سوگ از دست دادن ارزشهایم گریه نمیکنم

سینه ام پر درد است

دود سیگار را حلقه میدهم در هوا

در خاطراتم میغلطم

ذهن آشفته و درمانده ام را مرهمی نمیابم

کیست مرا در آغوش خود پناه دهد

؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

به قول شاعر که میگه

   خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است. کارم از گریه گذشتست به آن می خندم

گفتم که بگم برای چی دارم می خندم و چرا دیگه کمتر پنچر می کنم . آخه نمیشه

که همه پنچر باشن . وقتی که من پنچر بودم شما ها کنارم بودید . حالا وظیفه منه که باهاتون باشم هر چند رینگ خودم نایی نداره ولی غلط کرده  .... تا زمانی که

من سوارم باید بچرخه و رکاب بده تا ببینیم تا کجا پیش میره . وقتی هم که داغون شد

شما ها هستید .

خنده ی گریه سر دهم به هر مکان

 تا دوستان را ننمایم بیش از پریشان                     

گر من نخندم در این اوضاع و اهوال 

که تو را سازد سرشار ز شور و حال                                  

پنچری در رهت را خود بگیرم 

زین دلیل وقت به  پنچری خود نگیرم                                  

که گر تو را نا بسامان و نا آرام بینم

   خود را ناتوان ز وظیفه ی عمویی بینم                                    

آشناترین غریبه ی من آشنای توست

      گر قابل بدانی مرهم غربت توست                                    

خنده ام از برای بودن شماست

       از برای سرودن روزگار من و شماست                                     

چرا گریه کنم و مویه سر دهم

  مگر خدای خود ز دست دادهم                                      

ارباب که لطف سروری بر ندارد ز سرم

هنوز   حلقه به گوش داده ز دستم                                       

 اما از امسال چی بگم . سالی که نکوست از بهارش پیداست

تو دل امسال صدا میاد

صدا میاد صدای روشنی میاد

صدای خنده ی کسی از ته بی کسی میاد

صدای گریه ی گلی با هق هق شادی میاد

صدای هس هس زدنی

آه نفس بریده ای خستگی در کردنی

صدای خنده ی منه

صدای گریه ی منه

خستگی در کردنو

هس هس تن منه .........

آشناترین غریبه