آشنایی که در خلوت چشمانت غریب است
آشناترین غریبهآشنایی که در خلوت چشمانت غریب است
آشناترین غریبهبی ترانه خواهم رفت
چشم براه مسافری مانده ام که انگار هرگز نخواهد آمد
و همه دلخوشیم به ترانه ایست
که یکروز اگر بیاید سر خواهم داد
من یادم نیست همنفس روزهای غریب تنهایی
کدام روز دلگیر
در انتهای کدام رویا ,پا به راه رفتن
آنقدر دور شد که هیچوقت
در هیچ خوابی هم دیده نشد
من گم می شوم در خاطره هایم
فراموش می شوم در آرزوهایم
و هنوز هم شعر قشنگ روز های بارانی را زمزمه می کنم
و در این تنهایی ,وای اگر باران هم
بوی دل انگیز مسافر خسته را برایم به ارمغان نیاورد
تا ابد چشم براه ,بی ترانه خواهم ماند
بی ترانه خواهم رفت ...!؟
آشناترین غریبه
تنهای تنها
تو اینجا نیستی ! تنهای تنها ، با سکوتی سخت درگیرم
و می دانم ، اگر دیگر نیایی ،
در غروبی سرد و غمبار و پر از تردید می میرم !
امید بازگشت تو ، مرا زنده نگه می دارد و آری
تو می آیی !
تو می آیی بهانه من ،
و می دانم دوباره شاخه های خشک احساسم ،
جوانه می زند ،
لبریز از عشق و شکوه زندگی می گردد و با تو ،
تمام لحظه های تلخ پاییز و زمستان را ،
تمام لحظه های بی تو بودن را ،
تمام خاطرات سرد و بی روح نبودت را ،
شبیه قاصدک ، در دست های باد می اندازد و دیگر ،
به آن فصل پر از دلتنگی و سرما می نشیند !
<<<لعنت به پاییز>>>
آشناترین غریبه
زندگی معنی ِ مرگه! ٭مطربان ساکتند!
یغما گلرویی:
پرده خونی بسه، مطرب! دل ِ صدپاره ر ُ دریاب!
خواب ِ بی دغدغه ننگه! وقتشه بپّری از خواب!
تا کجای قصه می شه، تن به ضرب ِ دلخوشی داد؟
بخون از خرابه های، پُشت ِ این پرده ی آباد!
مطرب ِ زنبورکْ خونه! حرف ِ ترانه پنهونه!
اینجا برای مرثیه، دلیل ِ خوب فراوونه!
مطرب ِ زنبورکْ خونه! نیش ِ ترانه هات کجاس؟
کدوم نسیم ِ کینه دار، دشمن ِ فانوس ِ صداس؟
پرده ی آینه ر ُ بنداز، پیش ِ چشم ِ این جماعت!
این اهالی ِ تزلزل! این تبار ِ بی شکایت!
قصه، بی غصه دروغه! زندگی معنی ِ مرگه!
قصه ی زجر ِ سپیدار، زیر ِ شلاق ِ تگرگه!
مطرب زنبورکْ خونه! حرف ِ ترانه پنهونه!
اینجا برای مرثیه، دلیل ِ خوب فراوونه!
مطرب ِ زنبورکْ خونه! نیش ِ ترانه هات کجاس؟
کدوم نسیم ِ کینه دار، دشمن ِ فانوس ِ صداس؟●
آشناترین غریبه
هر چه....
هرچه بینا چشم، رنج آشنایی بیشترهرچه سوزان عشق، درد بیوفایی بیشتر
هرچه دانش بیشتر، وامانده تر در زندگی
هرچه کمتر فهم، کبروخودنمایی بیشتر
هرچه دل رنجیده تر، سوز جدایی بیشتر
هرچه سر آزاده تر، افتاده پایی بیشتر
هرچه تن شایسته تر،شوق رهایی بیشتر
هرچه بازار دیانت گرم، دلها سردتر
هرچه زاهد بیشتر، دورازخدایی بیشتر
هرچه تن دررنج وزحمت، ناامیدی عاقبت
هرچه صاحبدل فزون، برگشته اقبالی بیشتر
هرچه دل رنجیده تر، زندان هستی تنگتر
هرچه با یاران وفا، بی اعتنایی بیشتر
هرچه جان کاهیده تر، نزدیکتر پایان عمر
هرچه .....